Bardzo rzadko punktem wyjścia do obrazów pozostaje dla niej pojedynczy wyabstrahowany motyw. Na pokład swoich malarskich kompozycji, ta multidyscyplinarna artystka przywołuje cały szereg, czasem dość odległych wątków i metanarracji. Nie dziwne więc, że podczas naszej rozmowy o zaniku różnicy między maszyną a człowiekiem w poglądy współczesnego francuskiego filozofa Jeana Baudrillarda, artystka wplata nagle swoje wakacyjne wspomnienie orzącego w polu wujka, a na koniec przywołuje kafkowski aparat śmierci. I rzeczywiście, maszyny na obrazach Rutkowskiej, otoczone nieporośniętymi piaszczystymi wzgórzami, podobnie jak brona z „Karnej kolonii”, drgają we wszystkie strony i pracują zupełnie same. Przerażają mnie ich zmultiplikowane nożyce, kolce i kleszcze, bo implikują skojarzenie z tym, co nieokiełznane, nieprzewidywalne, co jest zagrożeniem. Jednak bać się ich nie trzeba, zwłaszcza gdy na mocy rządzącej jej malarskim światem „logiki nielogicznej”, swoje mechano-twory Rutkowska postanawia wysłać na wakacje. Patrząc, jak przeniesione na słoneczne plaże, wylegują się w ciepłym piachu, czuję, że skraca się mój dystans, a same maszyny w tej surrealistycznej odsłonie zyskują pewien rodzaj „twarzy”. To „delikatność” szczególna, rodem z kart rebelianckich powieści Williama Borroughsa, który artystkę inspiruje. Stąd, choć u Rutkowskiej nie ma tej samej, co u pisarza posuniętej obsceny, w jej kompozycjach, jeśli się dobrze przyjrzeć, także dotykamy tego, co erogenne. (tekst Monika Przypkowska @sztukomodnie dla Artwork.house, 2022)